60 jaar

In februari ben ik 60 jaar geworden. Als cadeau had de familie voor mij bedacht dat ik een natuurreis kon ondernemen. De keuze was snel gevallen en ik wilde de nostalgie weer eens ophalen van vroeger toen ik  jaren lang de korhoenders ben wezen fotograferen op de Oirschotse Heide. De keuze was snel gevallen op Noorwegen alwaar Floris Smeets (zie internet) pas begonnen was om als natuurgids aan de slag te gaan.

Eind april ben ik derhalve enkele dagen afgereisd naar de omgeving van het dorpje Rena. De dooi had net een week daarvoor ingezet. Sávonds werden we door Floris weggebracht naar 2 schuiltentjes waar ik en nog een fotograaf; Ian Veltkamp, de nacht doorbrachten op het hoogveen. Het hoogveen was dus een wiebelende massa van veenmos en o.a.lavendelheide, wolfsklauw en wollengras. Met Floris voorop was het zaak om in zijn sporen te blijven en toen Ian een keer een kortere route nam; ongeveer 3 meter voor de 2 schuiltenten, was het meteen bingo en zakte hij een behoorlijk stuk weg in het veen.

 

S’Nachts begon het stevig te vriezen (brrrr) en bevroor al het water op het veen. Daar zit je dan. Aan de bosrand klonk de roep van de ruigpootuil en op het veen die van watersnip, goudplevier en kraanvogel. Omstreeks 03:50 uur vielen ineens de korhoenders voor de schuiltent in. Ondanks het feit dat ik maar uit een kijkgat kon kijken, telde ik 12 hanen en op z’n max omstreeks12 hennen die op het ijs baltsten. Het was nu wachten dat het licht zou worden zodat het fotograferen kon beginnen. Onderstaande foto is het de standaardlens gemaakt omstreeks 05:30 uur.

De hanen vochten regelmatig met mekaar en de veren vlogen in het rond. Er was één haan die ieder gevecht met de andere hanen aanging hetgeen was te zien aan zijn toegetakelde verenkleed en zijn kale kop. De opnames die ik u laat zien zijn overigens  het resultaat van 2 nachten, morgens.

Het witte puntje in het oog van deze roepende haan is de weerspiegeling van de opkomende zon. 

De zon is boven de heuvels uitgekomen hetgeen meteen een heel ander licht veroorzaakt.

Er waren ook hanen die aan de bosrand in de bomen baltsten.

Ik had het geluk dat een hen op enkele meters van de schuiltent voorbij kwam, gevolgd door een haan die in z’n opperste euforie ook nog eens met zijn vleugels begon te slepen. Het was een geweldige ervaring om zo’n haan tot op enkele meters door  je lens te kunnen bekijken.

De balts is voorbij en de hoenders zijn weggevlogen. Hier sta ik;dik tevreden en op mijn sokken op het vijverfolie in de tent.  Het is nu wachten op Floris die ons omstreeks 08:30 uur komt ophalen en ons deskundig door het hoogveen naar de bosrand brengt.

Eenmaal in het bos is het nog zo’n 20 minuten lopen waarbij we iedere keer langs het nest afmoeten van de visarend. Tijdens de baltst van de korhoenders zagen we de visarend vaker aan de bosrand waarbij hij; door met beide klauwen een tak te grijpen en er aan te gaan hangen, nestmateriaal verzamelde.

Als extraatje kregen we ook nog het nest van de laplanduil te zien. Na de oehoe de grootste uil van europa. We hebben nog gezocht naar het mannetje welke zich schijnbaar gemakkelijk laat benaderen maar de tijd vloog en de trein naar Oslo wachtte alweer. 

Al met al een indrukwekkende reis achter de rug onder kundige begeleiding van Floris Smeets. Uiteraard bedankt voor de belangstelling voor mijn vorige blog over de heikikkers.