Ed en Willem

Mag ik u even voorstellen aan Ed en Willem of; gezien de sekse, Ed en Wilhelmien. Ze wonen op de grens van Limburg en Brabant en hebben het eigenlijk goed voor mekaar.  Hun woning hebben ze helemaal zelf gebouwd.

 

Duidelijk is te zien dat Ed en Wilhelmien hier de dagelijkse boodschappen doen.

 

Allereerst hebben ze lang gezocht naar geschikte “bouwgrond” en kwamen uit bij een vrij breed slootje hetgeen echter niet volledig aan hun wensen voldeed. Om droogvallen in de zomer en in de winter dichtvriezen tot op de bodem te voorkomen, zijn ze eerst begonnen met de aanleg van een dam welke ze samen uit takken en modder hebben opgebouwd. Hierdoor steeg het waterpeil naar hun eigen wensen.

Ter plekke waren er geen mogelijkheden om ondergronds te gaan wonen dus moest de woning bovengronds gebouwd worden en toen de woning gereed was, had deze een hoogte van 2 tot 2,5 meter. Een heuvel van hout en modder waarbij de voor- en achterdeur onder water zijn gelegen.

  Bevers zijn ook; hoewel iets minder, in de winter actief. Ik ben nog altijd op zoek naar een mooie pootafdruk van de bever om een foto van te maken. Probleem is namelijk dat ze altijd de sporen weer automatisch uitvegen met de platte staart.

Volwassen bevers zijn 70 tot 100 cm groot (en dan komt er dus die staart nog achteraan). Hier heeft de bever schijnbaar ook nog een stuk geklauterd daar de boom wel erg hoog is doorgeknaagd.

Dit jaar heb ik de bevers beter kunnen volgen. Normaliter is het een nachtdier maar op plaatsen waar ze met rust gelaten worden, kunnen omstreeks 19:00 uur de eerste activiteiten gezien worden. Allereerst komt er een bever polshoogte nemen waarna het hele gezin; mannetje en vrouwtje, 1 jong van vorig jaar of het jaar daarvoor en 3 jongen van dit jaar,  tevoorschijn kwamen.

Als ze doken deden ze dat onopvallend. Slecht een kleine rimpeling in het water was te zien. Met gemak bleven ze 5 minuten onder water waarna ze, even opvallend ineens weer boven water kwamen. Ook waren er geen luchtbellen te zien zoals bij de otter die je; aan de hand van de bellen, boven water kunt volgen waar hij naartoe zwemt.

Allereerst moet er dan gegeten worden. Alhoewel ze ook lisdodde lekker vinden; het begin van de stengels, bestaat hun hoofdvoedsel toch uit hout waarbij de voorkeur naar wilgen uitgaat. Ze hebben een paar “beitels”in hun bek staan waar een timmerman jaloers op zou zijn. Het geknaag kun je op 50 tot 70 meter afstand horen.

Nadat ze een boom hadden geveld die in het water was gevallen, volgde; 2 weken lang,  iedere avond eigenlijk hetzelfde ritueel. De bevers knaagden een stuk bast of hout van de boom waarna ze naar een vaste plek zwommen waar ze dan het hout opaten. Die vaste plek was op plekken waar stammen net onder water lagen en daar gingen ze dan op zitten waarbij ze voor een groot gedeelte uit het water kwamen.

 

 

 

 

De jongen waren de meeste tijd onder toezicht van moeders. Het mannetje  liet zich minder vaak zien en trok ook niet op met de rest van het gezin. Ed had een donkerdere pels.

De 3 jongen van dit jaar hadden een echt luizenleven. Voedsel volop aanwezig, dan weer eens met mekaar ruziën en dan weer gebroederlijk langs mekaar. Buiten de ouders zorgde ook het oudere jong voor de nieuwe aanwinst.

 

 

De laatste foto toont moeders die gedoken had naar takken/bladeren die onder water zijn. Bij het opkomen had zij een hoeveelheid hoornblad op haar kop.

Nog bedankt voor de reactie op mijn vorige blog over Texel. Ik had eigenlijk beloofd dat dit blog een vervolg hier op zou zijn maar ik vond het leuk om het blog over de bever eerst te plaatsen. Ga met de bevers toch nog even verder want ik heb nog geen opname waarbij de kenmerkende staart te zien is.